In mijn vorige blog deelde ik de drie grootste lessen van de Camino. Vandaag meer over les 2:
Niets gebeurt zomaar.
En alles met een reden?
Heb je dan ook een teiltje om te kotsen?
Doe niet zo zweverig!
Ja hoor. tuurlijk. Daar geloof ik niet in!
Had jij een van deze gedachten bij de uitspraak 'niets gebeurt zomaar'? Ik had ze zeker wel!
Niets gebeurt zomaar
Tijdens de Camino heb ik ervaren dat er soms gebeurtenissen zijn waar je hoofd niet kan verklaren wat er gebeurt, maar je intuïtief voelt: dit is te toevallig. Het is geen toeval. Dat je er aardig doorheen zit en dan een Amerikaans stel tegenkomt, of dat je vlak voor een ondergelopen pad een Zwitserse man tegenkomt waarmee je samen het pad kunt trotseren. Met allebei een wandelstok. Dan lijkt het haast alsof het zo moest zijn. Ik deel graag het bijzondere verhaal van de handdoek en het hoofdlampje. Ik deelde hierover al iets op mijn Polarsteps.
De kracht van het universum?
Tijdens de Camino ontmoette ik Sean (zijn echte naam noem ik hier even niet). We liepen een paar dagen samen op, en aten twee keer samen, met nog een andere wandelaar. Sean had de pas er goed in en liep na mijn rustdag een dag voor. Ik ontving een appje van Sean met de vraag of ik in het hostel verbleef bij ene Carlos: 'ja, daar verbleef ik.' Sean was de dag ervoor zijn handdoek vergeten en Carlos zou deze bewaren. Of ik hem wilde meenemen: uiteraard!
Ik droeg de mini-handdoek 3-4 dagen met me mee en besloot toen de handdoek achter te laten in het hostel waar ik toen was. Sean had aangegeven dat hij door zou lopen en niet wist of we elkaar nog zouden zien. Prima, dan laat ik hem achter. Ja elke gram telt tijdens de Camino!
Een aantal dagen later belde ik na aankomst in het hostel naar huis en zag ik tijdens het videobellen een hoofdlampje tussen het stapelbed boven mijn hoofd. Ik dacht: oh, dat is handig: een lampje. Niet beseffende dat het een hoofdlamp was. Ik ontving 's avonds tijdens het eten een appje van Sean in welk hostel ik sliep die avond, omdat hij zijn hoofdlamp was vergeten die nacht.
Ik dacht: huh? Nee, dit kan echt niet! Wat bizar!
Ja je voelt hem al aankomen: ik sliep die nacht in hetzelfde bed waar Sean de dag ervoor in had geslapen en waar hij zijn hoofdlamp was vergeten. Hoe kan dat?
Wat wil deze gebeurtenis jouw vertellen?
Ik grapte nog tegen Sean: 'the universe wants us to meet again'. Nu had ik al het tweede item van Sean gevonden. Bizar toch dit?! Eerst dacht ik: hm dit toeval. Maar hoe langer het geleden is hoe meer ik me afvraag: wat heb ik te leren van deze gebeurtenis? Dit is niet zomaar gebeurd.
Heb jij een growth of een fixed mindset?
Hoe jij naar gebeurtenissen in jouw leven leven kijkt hangt samen met hoe je mindset is. Wat jij gelooft over wat mogelijk is in jouw leven. Carol Dweck heeft veel onderzoek gedaan naar mindset en zij onderscheidt er twee*:
Growth mindset- je gelooft dat je dat wat je nog niet kunt aan kunt leren. Door inzet kun je je kwaliteiten en vaardigheden ontwikkelen en persoonlijk groeien
Fixed mindset- je gaat ervan uit dat je bepaalde kwaliteiten hebt of niet. Je ziet het als falen als je iets niet kunt.
Nu is het vinden van een handdoek of een hoofdlamp niet direct een aanleiding om je kwaliteiten enorm te ontwikkelen, maar je begrijpt dat je met een fixed mindset eerder denkt dat 'alles je overkomt' en je met een growth mindset nieuwsgierig bent naar 'wat je kunt leren van een situatie of gebeurtenis.' Met een growth mindset open je je als het ware en met een fixed mindset sluit je je af. Welke mindset herken jij bij jezelf?
*uit: Dienend leiderschap: ultieme gids voor het creëren van energie en eigenaarschap, Nuijten (2021)
Wat ik van deze gebeurtenissen leerde
Ik merkte toen ik de handdoek vond, ik de neiging had om ervoor te zorgen dat Sean hem koste wat het kost terug zou krijgen. 'Als ik dan morgen tot daar loop, en hij tot daar, dan ontmoeten we elkaar over twee dagen.' De dagen verstraken en ik kwam er steeds meer achter dat Sean zich niet zo druk maakte om zijn spullen. Was ik er misschien nog drukker mee dan hij? Ik merkte op dat ik dacht: hij mag ook wel wat moeite doen om z'n spullen terug te krijgen. Achteraf realiseerde ik me: als ik spullen van hem meeneem hoef ik me niet per se verantwoordelijk te voelen om de spullen weer bij hem terug te brengen.
Wat had ik te leren vanuit deze situatie?
De verantwoordelijkheid voor Seans spullen mag ik bij hem laten, en die hoef ik niet te dragen (letterlijk). Ik hoef niet extra hard m'n best te doen, het is aan hem om z'n best te doen als hij zijn spullen terug wil. Ik mag het loslaten.
Loslaten, vertrouwen en actie
Vanuit deze gebeurtenissen geloof ik nu meer dat 'niets zomaar gebeurt'. Of gebeurtenissen worden aangestuurd door iets of iemand (God, universum), dat weet ik niet zo goed. Wel geloof ik dat een gebeurtenis of een persoon die we ontmoeten ons altijd iets te leren heeft. Soms vraagt de gebeurtenis om actie, om iets wel of niet doen. Ik probeer meer los te laten en te accepteren dat het is zoals het is. Te vertrouwen op dat wat op m'n pad komt me iets te leren heeft, ook al is de gebeurtenis vreemd of niet zo fijn. Vaak kun je er achteraf iets moois uithalen. Ohja, en ik ben liever nieuwsgierig naar de magie, dan altijd in toeval te geloven.
Dat is zo saai :)
Hoe is dat voor jou?
Geloof jij in toeval of geloof je dat je iets te leren hebt van wat je meemaakt in je leven?
Laat het hieronder weten!
De hoofdlamp heb ik uiteindelijk zelf gehouden, want ik heb Sean niet meer gezien.
Misschien denk je: wat doet die vaatdoek daar? Dit was dus de mini-handdoek van Sean.
Reactie plaatsen
Reacties